Maanden heb ik met het gevoel gelopen dat er ‘iets met mij is’, maar ik wist niet wat. Hier en daar had ik wat gesprekken terwijl ik op de wachtlijst stond voor betere hulp. Deze lijst was alleen wel even elf weken lang. Eenmaal aan de buurt had ik er al helemaal geen zin meer in. Wéér mijn verhaal delen, wéér huilbuien en wéér het gevoel hebben alsof het ‘t allemaal niet waard is. Mijn eerste gesprek was puur kennismaken. Wie ben ik, wat is er met mij aan de hand en wat gaan we er aan doen. Het tweede gesprek had ik met nog iemand er bij en samen kwamen zij tot de conclusie. Ik heb een sociale angststoornis en depressie.
Sociale angststoornis & antidepressiva
Sociale angststoornis
Dat er iets met mij was wist ik wel, maar dat het een sociale angststoornis bleek te zijn was even schrikken. Het moment dat mij werd verteld wat een angststoornis in houd, viel alles op zijn plek. Alle keren dat ik doodsbenauwd was om naar een situatie te gaan die ik niet kende, of waar ik niemand kende. Nieuwe mensen leren kennen wat ik normaal heel leuk vond, vermeide ik liever elk moment. Niet naar de pedicure durven omdat ik bang ben dat ze mijn voeten lelijk vinden. De chiropractor niet willen bezoeken omdat je bang bent dat het een vies mannetje is. Of wat dacht je van een simpele verjaardag? Ook daar wilde ik niet heen omdat ik simpelweg geen zin had om geconfronteerd te worden met al deze gedachtes die ik constant had en heb.
Hoe is dit ontstaan?
De specifieke reden waarom weten wij nog niet. Wel zijn we er achter dat de sociale angststoornis erger is geworden toen ik in mijn depressie raakte. Hoe die depressie is ontstaan is nog een raadsel, maar ik denk dat het komt doordat ik nooit mijn verhaal deelde. Ik was altijd een luisterend oor, nam iedereen zijn of haar problemen op en hielp iedereen. Zodra ik eens een down momentje had slikte ik het weg en wilde er verder niemand mee lastig vallen. Stom, want ook ik mag gewoon mijn verhaal delen, right? Als het ware is het heel simpel gezegd. Doordat ik een depressie had waar ik niks mee deed, is er uiteindelijk een sociale angststoornis ontstaan. Als het ware heb ik mijn depressie genegeerd en verwaarloosd, waardoor ik uiteindelijk nog verder van huis was.
Eindeloos diep dal
Toen en zelfs nu nog heb ik dagen dat ik me afvraag hoe down een persoon zich kan voelen. Iedereen is wel eens moe, maar dit is moe op een heel ander niveau. Ik ben te moe voor een wasje, te moe om af te spreken maar nu ook te moe om uberhaupt de deur uit te gaan. Natuurlijk probeer ik wel elke dag minstens een half uur naar buiten te gaan, maar dit is voor mij alsnog heel moeilijk. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik niet meer alle energie van de wereld heb en ook de mensen om mij heen gaan daar steeds beter mee om. Toch is het accepteren van het moe zijn niet genoeg. Het gevoel van echt ongelukkigheid, vermoeidheid en geen zin meer bleef en ondanks dat ik er klaar mee ben, gebeurd er maar niks. Een dag voor het derde gesprek die ik had vroeg ik me af waarom ik niet ‘gewoon’ wat medicatie kon krijgen.
Antidepressiva
Het gesprek waarop mij duidelijk werd gemaakt dat ik een sociale angststoornis en depressie heb, werd er ook gelijk een volgend onderwerp besproken. Medicatie. Nooit had ik gedacht dat ik hier blij mee zou zijn en ik ken vrij weinig mensen die het goed nieuws zouden vinden als ze antidepressiva krijgen. Toch kreeg ik een gevoel van ‘yes’ en een gevoel van eindelijk een lichtpuntje. Gelijk die avond begon ik aan de medicatie. Inmiddels ben ik ongeveer een maand aan de antidepressiva en ik weet nog niet helemaal wat ik er van moet vinden. Er werd mij verteld dat het ongeveer vier weken duurt voor je iets merkt, dat is het punt waar ik nu ben. Laatst had ik energie om het hele huis van boven naar beneden te stofzuigen en dat is iets wat lang niet is voorgekomen.
Is er überhaupt vooruitgang?
Buiten het feit dat ik de energie had om weer eens het hele huis te stofzuigen, merkte ik niet heel veel. Mensen om me heen zeggen wel dat ik iets meer energie heb en er iets meer ‘aanwezig’ uit zie. Daarbij voelde ik me vaak een paar minuten per dag extreem vrolijk, tot het punt dat ik me soms afvroeg of ik niet gek aan het worden ben. Uit het niets kreeg ik lachbuien, of ik nou alleen was of met iemand. Dit is zo vreemd, maar ergens voelde het wel goed. De week voor ik naar Duitsland ging leek alles weer een beetje goed te gaan. Tijdens de vakantie ben ik alleen weer te ver gegaan en heb ik veel te veel gedaan. Helaas wilt dat zeggen dat ik nu weer in mijn dal ben gekropen en ik moeite heb daar weer uit te komen.
Gotta keep going
Hoe het er voor nu voor staat, is dat ik nog wel even door moet gaan met de medicatie. Volgende week heb ik weer een gesprek en gaan we bespreken wat deze medicijnen voor mij doen en of deze geschikt zijn. Wie weet werken deze pillen niet goed genoeg bij mij of moet ik de dosis wel verhogen. Ik weet allemaal niet zo goed wat ik moet verwachten en laat het ook maar over me heen komen. In mijn omgeving ken ik een paar mensen die ook antidepressiva hebben gebruikt en daar hoor ik vaak ergere verhalen van dan wat ik nu mee maak. Tot zo ver weer mijn update, het is geen korte dit keer maar ik moest het even kwijt.
Liefs,
Rebecca
Wauw Rebecca, echt wauw. Ik heb heel veel respect voor je! Vind deze video enorm open en inspirerend, super knap hoe je dit vertelt. Ik denk dat veel mensen hier wat aan hebben en je boodschap over schamen is ook iets wat mij raakt, ik herken het gevoel van schaamte als het even niet zo goed gaat namelijk heel erg. Als je ooit met een vreemde wil praten, mijn mailbox staat ook voor jou open!
Super heftig. Ik herken het wel een beetje dat je er altijd bent voor andere mensen en dat je je eigen stress een beetje wegstopt. Helemaal niet goed eigenlijk. Ik hoop dat je snel weer lekker in je vel zit.
Hetkenbaar verhaal. Ik heb 4,5 jaar in therapie gezeten en daarvoor nog 4 jaar bij een vertrouwenspersoon. Opnames gehad, verschillende medicatie.. Diagnose; chronische depressie. Dat is zwaar. En het wordt vaak onderschat. Bij mij vlakte de medicatie emoties heel erg af, maar hoor gelukkig ook vaak succesverhalen waarin het goed kan helpen. Het heeft alleen tijd nodig en de goede dosis, dat is altijd even zoeken. Daarnaast is het natuurlijk ook belangrijk dat er aan de onderliggende problemen wordt gewerkt zodat medicatie op een gegeven moment niet meer nodig is. Want veel denken helaas van ‘ je neemt wat geluk uit een potje’ en dan is alles weer goed. Was het maar zo’n feest. Ik heb respect voor je dat je zo open bent over je situatie. Zelf vind ik dat erg moeilijk, zo openbaar. Mijn app/ mailbox/ dm/whatever staat ook altijd open voor jou, wil je even wat kwijt aan iemand die het ook heeft meegemaakt/meemaakt. Dikke knuffel voor jou!
Heel dapper en knap dat je dit deelt, maar ook heel heftig! Ontzettend goed ook dat je nu hulp krijgt. Dit soort dingen kosten wel tijd en geduld, maar ik hoop dat het snel beter met je gaat! Zelf heb ik een gegeneraliseerde angststoornis en kampte ik een tijdlang met een depressie. Pas sinds deze zomer durf ik te zeggen dat het echt weer steeds beter met mij gaat, al heb ik soms ook wel kleine terugval momenten. Mijn ervaring is dat het echt helpt om er open over te zijn, zoals je nu al heel stoer doet. Je zult misschien wel onbegrip tegenkomen, maar laat je daardoor niet uit het veld slaan! Ik wens je heel veel sterkte, geduld en goeds toe en als je erover wilt praten, staat ook mijn mailbox open!
Echt zo vervelend als je daar veel last van hebt.Nis is last van hebben eigenlijk te zwak uitgedrukt… Ik ken iemand die zweert bij anti-depressivia, maar zij werd wel kilo’s zwaarder staat mij bij. Maar er is zoveel verschillende medicatie, ik weet niet wat zij slikte.
Zoals je verteld dat je het ene moment helemaal vrolijk bent en het andere moment heel down lijkt op een manisch depressieve aandoening. Ik ben geen arts maar ik heb het ook vaak. Een paar goede uren en dan kan ik plots helemaal down worden.
Ik heb er moeite mee om tussen heel vrolijke mensen te zijn als ik mij gewoon rot voel, dan duik ik liever mijn bed in..
Sterkte ermee, ik ben benieuwd hoe het verder met je gaat! x
Jeetje wat heftig verhaal en goed dat je het met ons wilt delen. Wel fijn dat alles op z’n plek viel na alle gesprekken! Wel vervelend dat de anti depressiva nog niet veel effecten heeft maar het energie wat je er even van heb gekregen is een goed teken en het komt vast allemaal goed!! Goed dat je de stap hebt gezet om het op je blog te zetten, vind het super dapper!
Liefs, Nathalie
Jij komt er wel!! Heel dapper dat je er zo open over praat!! Elke stap is een stap in de goede richting! Hele dikke knuffel van míj! ??
Wat ontzettend mooi en goed dat je hier zo openhartig over bent! Heel naar om te horen waar je mee worstelt, maar aan de andere kant heel fijn dat nu duidelijk is wat er aan de hand is en dat je er professionele hulp voor krijgt. Je hebt gelijk dat welke stoornis of depressie dan ook, niets is om je voor te schamen. Juist door er open over te zijn en ermee naar iemand toe te stappen, kun je jezelf vaak zoveel verder helpen. Ik heb zelf ook in het verleden een hele nare tijd doorgemaakt waarin ik soms echt even niet meer geloofde dat het ooit beter zou worden. En toch ben ik met de nodige hulp zover opgeklommen en is er in positieve zin heel veel veranderd in mijn leven de afgelopen jaren. Het is misschien een lange en zware weg met pieken en dalen, maar ik weet zeker dat je deze nare periode ook ooit grotendeels achter je kunt laten. Doe het op jouw tempo, op jouw manier en vraag vooral om hulp. Jij komt er wel! Heel veel sterkte met alles!
Ik vind het bijzonder knap dat je jouw verhaal deelt. Ik vind het heel naar voor je en dat je dit nu in de bloei van het leven moet meemaken. Ik wens je heel veel sterkte en ik weet zeker dat jij stappen gaat maken en dat het hopelijk snel lichter voor je gaat worden met een mooie positief eindresultaat in het zicht.
Wat ontzettend knap dat je hier zo open over praat. Ik weet zeker dat héél veel vrouwen zich zullen herkennen in je verhaal. Zelf heb ik (helaas) ook veel ervaring met anti-depressiva; ik heb het heel lang geslikt tegen zenuwpijn, voordat ik geopereerd werd en helemaal pijnvrij dus. Het werkt op zenuwpijn namelijk pijnverlichtend. Het is natuurlijk heel erg verschillend welke variant je gebruikt, maar bij mij werkte het niet goed. Het haalde inderdaad wel het scherpe randje van de pijn, maar ik werd er helemaal daas en juist extreem somber en leeg van. Het is echt super goed om je ervaringen te delen, al blijven medicijnen als dit natuurlijk toch iets wat iedereen op zijn of haar eigen manier ervaart. Lieve Rebecca, ik wens je heel veel sterkte en kracht toe. Elke dag is weer een nieuwe dag.
Ik vind het heel knap dat je hier zo open over praat EN vooral dat je het beste van alles maakt ook al is niet alles positief in je leven. Ik ken je niet persoonlijk maar je bent echt een leuke meid en sterke meid? Ga vooral ook zo door me bloggen en laat niemand je stoppen je bent ontzettend goed bezig
Ik had nog niet eerder iets van je gezien, deze video is de eerste die ik keek. Ik ken je niet, maar ik heb echt diep respect voor jou. Hoe meer mensen er openlijk over spreken, hoe meer begrip er uiteindelijk zal komen. Luister niet naar domme reacties als het zit tussen je oren etc. Die mensen hebben het overduidelijk nog nooit zelf meegemaakt. Ik heb zelf 4 jaar geleden een hele zware burn-out gehad en ben daar nog niet van hersteld. Als ‘cadeautje’ bij deze burn-out kreeg ik een sociale angststoornis. Vreselijk is het he. Wat mij goed heeft geholpen is een online programma wat ik gekocht heb, wat je zelf kunt beluisteren in je eigen tijd. Zie http://www.agorafobie.be. In dit programma wordt ook uitgelegd hoe een paniekaanval ontstaat en hoe je ermee om moet gaan (ik weet niet of je ook paniekaanvallen hebt?) Verder hebben heel veel mensen baat bij mindfulness. Ik persoonlijk niet, maar ik ben een uitzondering. Ik wens je heel veel sterkte toe! Het komt goed!
Zo goed dat je hier open over bent! En zo fijn als alles op z’n plek valt, dan heb je het gevoel dat je er eindelijk gericht aan kan werken.
Medicijnen heb ik nooit gedurfd, wat z’n voor en nadelen heeft. Maar angst voor medicatie is een deel voor m’n angststoornis dus dat is lekker ingewikkeld.
Op de een of andere manier merkt je omgeving vaak mee aan je dan jij zelf! Dus dat is al een goed teken. Het bouwt ook langzaam op als het goed is, dus dat komt wel goed.
Dikke knuffel!
Wat onwijs knap en goed van je dat je dit deelt! Respect! En wat ontzettend rot zeg… Ik hoop echt oprecht dat de medicijnen beter gaan aanslaan en dat je je snel beter voelt!