Sinds ik zo open ben over mijn depressie en sociale angststoornis, stroomt mijn mailbox nog dagelijks over. Het duurde voor mij even voordat ik zo open hierover durfde te praten, maar nu voelt het juist ontzettend goed. Bijna elke dag krijg ik nog mailtjes op de video die ik online heb geplaatst en ergens vind ik dat heel fijn. Het feit dat ik in vertrouwen word genomen door onbekende, om zijn of haar verhaal te delen. Mede doordat ik zó veel mailtjes krijg, is het voor mij niet te doen om op alles een antwoord te geven. Vandaag deel ik een onderwerp waarin ik de meest gestelde vraag beantwoord met daarbij mijn tips. Hoe zet ik de eerste stap om hulp te zoeken?
”Je moet echt naar de huisarts”
Ik begrijp als geen ander hoe vervelend die zogenaamde goede adviezen zijn van andere. Iedereen verteld je regelmatig dat je naar de huisarts moet gaan en dat gaat letterlijk je ene oor in en het andere oor uit. Het is tenslotte niet zo dat je dat niet dondersgoed weet, maar toch doe je het niet. Voor de mensen om je heen is het heel frustrerend dat je het niet ‘gewoon doet’ en voor jou is het bloed irritant dat iedereen je maar zo zit te pushen. Pushen is een echte no go en werkt juist averechts. Hoe meer mensen mij gingen vertellen dat ik hulp moest zoeken, hoe minder zin ik er in had. Op dat punt dacht ik nog steeds dat ik er zelf wel uit kwam en dat het vanzelf wel goed ging komen. Het is niet voor niks dat ik al ruim vier jaar met negatieve gedachten rondliep en vrijwel nergens meer zin in had. In de loop der jaren is het erger geworden en nu ben ik op het punt dat ik realiseer dat ik dit eerder had moeten doen.
Jij weet zelf wanneer het tijd is.
Zoals ik net al aangaf, werkt pushen juist totaal niet. Mensen om mij heen vertelde me dagelijks dat ik hulp moest gaan zoeken en ik kon niks anders dan met mijn ogen rollen. Had je weer iemand die het allemaal beter wist. Achteraf een heel verkeerde attitude, maar op dat moment dacht ik zo. Door de jaren heen bleef ik mijn leventje voort zetten. Werk, sociale bezigheden en de doodnormale dagelijkse dingen. Alles om maar niet toe te geven dat ik naar de huisarts moet. Tot ik op het punt kwam dat het niet meer langer kon. Mijn breekpunt kwam op een avond dat ik met mijn ouders en veel van hun vrienden uiteten ging. Rond een uurtje of elf wilde ik samen met mijn vriend naar huis omdat ik moe was. Iemand vertelde me toen dat ik zo jong ben en helemaal niet moe mag zijn. Dit is het moment dat ik voor het eerst in het openbaar, waar iedereen bij was, in tranen uitbarstte. Ik kon niet meer. Ik kon niet meer doen alsof alles goed was en alsof ik alleen maar moe was. Hierna heeft het een week geduurd tot ik eindelijk de huisarts belde. Nu wil ik niet zeggen dat je eerst een totale breakdown moet krijgen in het openbaar voordat je de huisarts belt, maar wel wil ik je vertellen dat je zelf doorhebt wanneer je er klaar voor bent. JIJ moet er klaar voor zijn. JIJ moet het willen en het uiteindelijk doen.
Wat als de huisarts me niet serieus neemt?
Een vraag die ik in vrijwel elke mail voorbij zie komen is, wat als de huisarts me niet serieus neemt? Eerlijk, hier was ik ook zó bang voor. Dan zit ik daar mijn verhaal te doen en ik zag het al helemaal voor me hoe hij me aankeek en in de lach schoot. Dat hij me zou vertellen dat het de grootste onzin is en dat ik gewoon een lui kind ben. Ik kan niet anders zeggen dan dat je hier niet bang voor moet zijn. Laat dit je niet weerhouden om naar je huisarts te gaan en je verhaal te doen. Een huisarts zal heus wel zien of je verhaal echt is, of dat je een potje zit te faken. Zo niet, dan zal hij je alsnog doorverwijzen naar de praktijk ondersteunende huisarts die eventueel verdere onderzoek doet. Het moment dat ik doorhad dat ik moest bellen, was dit mijn grootste angst. Eenmaal een minuut in het gesprek had ik al door dat dit gevoel totaal onterecht was. Dit mag dus absoluut je angst niet zijn, is dat het wel… zie het dan als een experiment. Probeer uit of het daadwerkelijk het geval is, door het alsnog te doen. Nee heb je, ja kan je krijgen.
”Be strong enough to stand alone, smart enough to know when you need help, and brave enough to ask for it”
Deze video is ter aanvulling van dit artikel. Ik merk dat veel mensen het fijn vinden om te lezen in plaats van te luisteren, dus vandaar dat ik het bij deze gecombineerd heb. Wel geef ik in de video nog even een korte update hoe het nu met mij gaat en waar ik nu nog mee bezig ben om te leren. Het is niet dat ik letterlijk hetzelfde zeg als dat hier geschreven is, hihi. Voor nu was dit iets wat heel erg op mijn hart lag, omdat ik zo ontzettend veel mailtjes krijg per dag. Het doet mij goed om mensen te helpen met het er alleen al over te hebben.
Liefs,
Rebecca
Super knap en dapper dat je dit deel Rebecca. Ik weet zeker dat heel veel vrouwen hier iets voor zichzelf uit kunnen halen. Ik snap die angst wel, van het niet serieus genomen worden door je huisarts. Helaas komt dit echt op allerlei vlakken voor. Even totaal off-topic, maar ik heb vroeger echt heftige acne gehad en daar uiteindelijk (na verwijzing van mijn huisarts naar de dermatoloog) medicijnen voor gehad. Ik was verschrikkelijk onzeker maar die medicijnen waren wel echt een keerpunt in mijn leven. Een tijd geleden had ik een vriendin met hetzelfde probleem, en haar huisarts nam haar dus helaas niet serieus. ‘die paar puistjes, waar maak je je druk om’….terwijl onzekerheid (waar dan ook over) iemand leven echt kan verwoesten. Nogmaals sorry voor de afdwaling, maar ik wilde het toch graag delen.
Heel knap dat je dit deelt, ik denk dat veel mensen hier iets aan hebben! Ik herken wel delen van je verhaal en de stap om hulp te zoeken is zo ontzettend groot..
Oh, ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het is om zo’n eerste stap te maken. Vooral als jij het gevoel hebt dat je er nog niet klaar voor bent. Hele relevante vragen (en antwoorden) dit en heel duidelijk uitgelegd. Het is natuurlijk puur onbegrip van omstanders (en soms de huisarts), iets waar je niet veel aan kan veranderen, maar het lijkt me zo frustrerend vooral, om uit te leggen dat het niet zo makkelijk is al als zij zeggen dat het is.
Weet je wat ik dan zo super knap en sterk aan jouw vind is dat je gewoon zulke video’s dan wel maakt en je gezicht laat zien met andere video’s. Daar heb ik echt respect voor, want wie weet hoe lang je er over hebt moeten doen om dit wel te doen. Ik denk dat je hier veel mensen wel mee kan helpen.
Ik vind het zo mooi dat je hierover schrijft en anderen daarmee helpt die in dezelfde situatie zitten en misschien geen hulp durven in te schakelen. Het is heftig om te horen dat je een breakdown nodig had om te beseffen dat je hard behoefte had aan hulp. Aan de andere kant is het ook goed dat de behoefte aan hulp toen echt vanuit jezelf kwam.
Zelf heb ik jarenlang met iets geworsteld waar ik geen hulp voor durfde of wilde inschakelen. Achteraf kan ik zeggen dat het me zoveel moeite en pijn zou hebben bespaard als ik veel eerder aan de bel had getrokken.
Knap dat je dit deelt! Ik zelf heb juist best veel gehad aan het pushen dat ik naar de huisarts moet, eerlijk gezegd. Ik had al jaren gesprekken met iemand op school en zei vertelde dat ik toch ècht naar de huisarts moest. Ook ik was eigenwijs en wilde absoluut niet. Maar zij bleef het maar zeggen en is zelfs zo ver gegaan dat ik moest bellen toen zij er bij was. Vond ik totaal niet tof, maar jaren later ontzettend dankbaar dat zij het zo heeft gedaan. Precies wat ik nodig had. Anders had ik het waarschijnlijk nóóit gedaan. Ik merk ook dat het bij anderen werkt, als ik een beetje aandring. Jammer dan als ze een beetje boos op mij worden, ik heb er dan wel voor gezorgd dat iemand iets heeft gedaan wat op dat moment héél belangrijk is. Hulp zoeken. Wel ben ik het ermee eens dat het ook vanuit jezelf moet komen. Je moet het doen omdat jij het wilt. Anders werkt het niet. Maar soms heb je net even die schop onder je kont nodig. Juist in zo’n situatie.
Super knap!
Veel dingen herken ik eindelijk wel. Volgens de psycholoog zou ik waarschijnlijk ook een sociale angst hebben voor openbare ruimten etc. Daarnaast merkte ik na het trauma met mijn hondje dat ik het op laatst niet meer aan kon alleen. Mensen zeiden ook steeds ga naar een psycholoog en in mijn ogen was iedereen lastig en bemoei zuchtig op dat moment. Het heeft wel iets geholpen. Maar zit nog niet goed in mijn vel. Goed dat je hier aandacht ana besteed Rebecca
Ik vind het zo knap van je dat je hier zo open over bent! Ik heb een paar jaar met een dicht oor rondgelopen en hoorde daardoor minder goed. Ik durfde ook niet de huisarts op te bellen, omdat ik bang was dat het iets ernstigs zou zijn. Mensen om mij heen liepen mij ook te pushen, dus ik kan mij best voorstellen hoe eng het is om het dan toch wel te doen! Zo mooi om te horen dat je anderen hierdoor kan helpen! Jij komt er wel <3
Wauw, heel fijn dat je dit met ons deelt! <3 Inderdaad, je moet pas hulp zoeken als je er echt zelf voor open staat. Ik spreek uit ervaring.