Toen eenmaal vorige week het artikel online kwam hoe het écht met mij gaat, waren de reacties heel uiteenlopend. Van oh ik dacht altijd dat het wel mee viel, tot aan je ziet er helemaal niet slecht uit. Nou goh, dankjewel. Dat is nou net iets wat ik al die tijd ook wilde. Elke ochtend ging mijn zelfde maskertje weer op en deed ik vrolijk alsof er niks aan de hand was. Ik had een werkdag van 8 á 9 uur en thuis mocht het masker altijd weer af en begon de ellende…
Mijn dagelijkse masker
Oké, nu wil ik niet gelijk zeggen dat thuis betekend dat ik ellende had, maar dat ga ik nu uitleggen. Het masker, wat bij mij bestond uit dikke lagen concealer en mascara ging elke ochtend vlak voor werk op mijn gezicht. Met make-up voelde ik mij altijd al ietsje beter, maar in dit geval was het ook mijn dekmantel. Zodra die lagen opgingen was ik ”de oude ik”. De werkdagen gingen vooral in het begin op mijn nieuwe werk heel goed. Binnen korte tijd groeide ik in functie omdat ik liet zien dat ik het écht wilde en ook een echte harde werker ben. Dit ben ik ook zeker.
Na de werkdag ging ik naar huis
Na de lange werkdag liep ik naar de auto, wederom met collega’s. Mijn masker mocht nog steeds niet af, want dan zouden mensen dingen doorhebben en dat wilde ik absoluut niet. Eenmaal in de auto bleef ik even zitten en wachtte tot de collega’s weg waren. Negen van de tien keer begon mijn masker dan al af te vallen. De tranen begonnen dan vaak te lopen en het lukte me niet om te stoppen. Zo zat ik dan, tien minuten in een hysterische huilbui in de auto. Waarom? Vaak wist ik het niet eens. Maar als ik het niet toe liet dan gebeurde het tijdens het autorijden en dan zag ik niks door mijn dikke tranen en make-up die in mijn oog kwam. Na tien minuten hervatte ik mezelf weer en reed naar huis.
Eenmaal thuis
Vaak kwam ik iets na Mitchell thuis en was ik al zo opgeknapt dat er thuis ook niks meer te zien was. Omdat ik vaak niets los gaf was het voor hem ook erg moeilijk om te weten hoe ik me voelde. Één keer in de zo veel tijd hield ik het ook thuis niet en kreeg ik ook zo een huilbui thuis. Ik zocht dan vaak naar ruzie en zocht naar problemen die er helemaal niet waren. Dit natuurlijk weer in frustratie van Mitchell wat ik erg goed begrijp. Hij maakte me duidelijk dat ik me er niet voor hoef te schamen en thuis echt geen act hoefde op te voeren. Dit wist ik heus wel, maar de bevestiging maakte het ook daadwerkelijk een stuk makkelijker. Dit kwam wel neer op bijna dagelijkse uitbarstingen die thuis gebeurde. Het was een veilige plek, dus kwamen de buien ook steeds vaker.
Op de vraag hoe het met mij gaat zeg ik prima
Zelfs nu ik thuis zit en eindelijk de hulp krijg die ik eerder had moeten zoeken, heb ik nog dagelijks te maken met mijn masker. Zodra er mensen op bezoek willen komen of wij op visite gaan, gaat ‘ie weer op. Op de vraag hoe het met mij gaat zeg ik prima en verder laat ik niets los. Nog te vaak en te veel stem ik in op activiteiten die ik eigenlijk helemaal niet wil doen. Het is voor mij nog zo moeilijk om nee te zeggen. Als ik dan eenmaal -weer- ga dan hoor ik vaak dat ik er erg goed uit zie. Leuk, maar ik weet ook wel dat het eigenlijk helemaal niet zo is. Ik zie mijn vermoeidheid en het feit dat ik op ben. Mijn ogen zijn ”leeg”. Soms zou ik willen dat ik een gebroken arm had, zodat je tenminste kan zien dat ik iets heb.
Na mijn vorige artikel heb ik ontzettend veel lieve berichtjes gehad. Heel erg bedankt allemaal voor de steun en lieve woorden! Niet iedereen reageerde rot en ook dat wil ik even zeggen. Het betekend zo veel om al die lieve woorden te horen! 1000 maal bedankt! Ook heb ik een paar mailtjes gehad van (jonge) meiden die zich hetzelfde voelen. Zit je in dezelfde situatie, of wil je gewoon even je ei kwijt? Je mag mij ten alle tijden mailen als jou dat kan helpen.
Liefs,
Rebecca
Wat stoer dat je hiervoor uit durft te komen! Vooral die zin ‘Had ik maar een gebroken arm?’ herken ik heel goed van mijn mindere periode. Sommige mensen willen ook niet verder kijken dan hun neus lang is, maar ik ben des te meer waardering gaan krijgen voor de mensen die dit wél deden. Ik hoop dat het je lukt om in ieder geval bij je vriend en familie iets vaker je masker te laten vallen. Het kost namelijk zoveel energie om elke dag zo’n masker te moeten dragen. Heel veel sterkte!
Heel herkenbaar. Gelukkig krijg je nu hulp en gaat alles alleen maar beter! ?
Echt zo knap dat je dit zo op je blog durft te schrijven! Dit heb allemaal de tijd nodig, en misschien gaat het nog heel lang duren maar met de lieve mensen om je heen en de hulp die je krijgt gaat het beetje bij beetje de goede kant op! Ik hoop voor je dat je snel het masker weg kan gooien en dat je je weer helemaal gelukkig voelt ?
Ik begrijp goed wat je bedoelt. Toen ik een paar weken na de diagnose ‘burn-out’ weer op de werkvloer stond (2x in de week 2 uur, dat idee) kreeg ik van mijn baas een ram op mijn schouder, een vaag gebaar naar mijn gezicht en een ‘nou, je ziet er heel gewoon uit hoor!’ Wat had je dan gedacht? Dat ik ineens een extra neus had ofzo?! Het is met dit soort dingen heel lastig, neem het je omgeving niet teveel kwalijk dat ze het niet of nauwelijks aan je gemerkt hebben, dit masker zit beter dan je denkt. Ook ik kreeg na de eerste paar burn-out updates steeds berichtjes van (inmiddels oud-) collega’s die zeiden ‘Jeetje, ik heb nooit doorgehad dat het zo erg was.’ Ik hoop dat het je helpt om het hier op je blog te delen, dat het voor jou daardoor makkelijker wordt dat masker meer te laten gaan. Pas dan lukt het denk ik voor jezelf ook goed om er écht aan toe te geven en dus echt te kunnen beginnen met herstellen! You can do it!
Echt heel erg naar om dit te lezen Rebecca. Maar helaas ook erg herkenbaar. Ik heb zelf best wel lang in een depressie gezeten en toen had ik ook altijd een masker op. Niemand op mijn werk zag het aan me, maar zodra ik thuis kwam was ik gewoonweg op. Ik ging het liefst meteen naar mijn kamer zodat mijn ouders ook niets zouden zien, en staarde daar alleen maar voor me uit of probeerde te gaan slapen (wat resulteerde in mezelf in slaap huilen).
Ik ben gelukkig er doorheen gekomen, en ik hoop dat dat jou ook gaat lukken <3
Zo trots op jou mop! <3 ik kom snel weer langs om met je te knuffelen, gek te doen, huilen van het lachen en anders lachen van het huilen. Hoe dan ook, I'm always here!
Ik ga het andere artikel straks nog even terug lezen. Maar ik kan je ergens wel begrijpen en vind het zo knap dat je dit deelt. Gelukkig is er hulp en neem de tijd er maar goed voor. Je bent een goed en mooi mens, ik geloof met alle lieve mensen om je heen dat je er sterker uit gaat komen!
Vind het echt dapper van je dat je je situatie zo met ons deelt, zoals je vriend ook al zei: je hoeft je echt nergens voor te schamen! Take your time, doe alleen leuke dingen als je je er 100% goed bij voelt en probeer te genieten van de dingen die je geweldig vind <3
Ik vind het knap van je dat je dit deelt! Je kwetsbaar opstellen is niet makkelijk maar je mag je maskertje laten vallen. It’s okay not to feel okay 🙂 <3 Heel veel sterkte lieve Rebecca, ik weet zeker dat het goed komt.
Ik heb zoveel respect hoe jij je verhaal met ons deelt. Ook mooi om te lezen dat er meiden zijn die zich in jouw verhaal herkennen en bij je terecht kunnen als ze dat willen, ook al zit jij niet lekker aan je vel. Probeer gewoon te doen waar jij je goed bij voelt en dan voel je je hopelijk snel beter!
Ik vind het echt heel dapper dat je dit met ons deelt. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe de komende tijd, you can do it!!! <3
Wat heftig om dit te horen van je.. ik zie jou ook altijd als een spontane lieve kwebbelkont! ik kon mezelf pas weer zijn toen ik stopte met de pil.. die extra hormonen werden mezelf bijna fataal ik werd er echt gek van. ik maakte ruzie om alles thuis met vriendinnen en met mijn vriend. Ik vond mezelf niet meer mooi en ik had nergens meer zin in.. ik jankte vaak om alles en nu ben ik een paar maanden clean en ik voel mezelf zo stuk lekkerder.. mijn vriend heeft er echt begrip voor en dat vind ik zo fijn!
Oh Rebecca, wat een moedig artikel om te schrijven, ik heb zo veel respect voor je. En schamen is inderdaad nergens voor nodig, sowieso help je hier heel wat mensen mee 🙂 Liefs!
Goed dat je hierover schrijft. Heel veel sterkte, lieve Rebecca. ♡
Heb je geen burn-out rebecca? Sterkte hoor en wat moedig dat je hier over zoiets durft schrijven. Het is niet altijd even gemakkelijk om je verdriet te tonen op een blog.
Vind dit zo dapper! <3
Hopelijk komt alles snel weer goed en vind je je leuke, gezellige, goedlachse IK weer terug!!
Trots op je dat je hulp heb gezocht! ?
Mooi en eerlijk geschreven weer! Ik denk dat er in deze maatschappij een behoorlijke druk ligt op de jonge generatie. Zelf heb ik er gelukkig geen last van, ook al wordt het mij thuis niet makkelijk gemaakt… Het belangrijkste is dat je voor jezelf kiest én dus ook een manier kunt zoeken om het masker voorgoed weg te krijgen. Hopelijk lukt je dat snel. Je mag mij ook altijd mailen XXXXXX
Jeetje, heftig hoor!
Zo bizar dat je jezelf helemaal van binnen kunt opvreten terwijl je het van buitensf niet ziet, mits je er écht doorheen prikt.. Hopelijk ga je snel weer met stapjes vooruit, dat verdien je 🙂
Soms tijd helpt om tot rust en op een punt te komen om echt jezelf te begrijpen wat je echt nodig hebt. Ik heb ook zo’n periode gehad waar ik echt moet toegeven dat het mij te veel werd en dat ik nu leer om vreugde te hebben met nu het goed is. Ongeacht de verwachting van maatschappij of buitenaf. Ik denk dat je de kracht hebt om te vechten Denise. 🙂
Ik zit in precies de zelfde situatie. Iedere dag die laag makeup erop en proberen gewoon normaal te functioneren. Eenmaal thuis knap ik weer. Ik stoor mij er mateloos aan dat mensen zeggen dat ik er goed uit ziet of dat ze niks aan mij kunnen zien
Ze moesten eens weten…. Ook de vraag hoe gaat ie nu? En dat iedere dag opnieuw vooral nu van collega’s (ook al is het goed bedoelt) is doodvermoeiend. Dan zeg ik ook prima en is alles weer klaar maar toch is dat voor mij niet zo. Ik heb 8 weken thuis gezeten en sinds een maand word ik weer gedwongen aan het werk gezet. Dat doet mij ook zo een verdriet dat het niet serieus genomen wordt. Lieverd ik wens jou ook heel veel sterkte toe. Het komt allemaal goed maar het heeft gewoon tijd nodig. Xx
Je bent zo dapper dat je dit zo weet te verwoorden. Het komt mij ook heel erg bekend voor, het is logisch dat je een masker op zet, maar ik weet hoe vermoeiend het is. Hopelijk lukt het jou om hem steeds vaker af te zetten en dit op te bouwen zodat jij je vertrouwd voelt zonder 😉
Wat mooi dat je jezelf zo bloot durft te stellen! Ik denk dat veel dames zich herkennen in de situatie. Sterkte meis!
Stoer dat je je verhaal durft te delen en erg mooi dat je hier ook andere mensen mee helpt! Uiteindelijk komt het allemaal goed, soms duurt het alleen even.. X
Wat fijne dat je dat met ons wil delen meid.. Moet wel moeilijke dagen voor je zijn. Hope dat je ooit eens de kracht vind dat alles goed komt en dat je je zelf kan zijn… ??
Meid wat knap dat je dit weer deelt! Je bent zo’n leuke meid, ik hoop echt dat je je beter gaat voelen. Maar dan niet alleen voor de buitenwereld maar ook voor jezelf x
Een masker is zeker niet het handigste wat je kan doen, maar het is ook enorm moeilijk om eraan toe te geven en te praten over wat je voelt. Weet ik helaas uit ervaring nadat ik in 2010 overspannen was. Je kunt beter uitspreken hoe je je voelt en luister naar je gevoel. Ergens geen zin in? Niet doen en denk om jezelf. Niemand anders kan weten hoe jij je voelt. Sterkte! x