Het is alweer een tijdje geleden dat ik een update heb gedeeld over mijn.. situatie? Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik dit moet noemen, maar ik denk dat het gewoon een update word over hoe ik nu in het leven sta en hoe het met mij gaat. Inmiddels ben ik al ruim vier maanden aan de antidepressiva en ik krijg vaak de vraag hoe ik daar op reageer. Er bestaan ontzettend veel (voor)oordelen op deze medicatie en vandaag deel ik mijn eigen ervaring. Ook heb ik de laatste periode weer het één en ander geleerd in therapie waar ik blij mee ben, maar misschien ook wel wat minder blij..
Hoe is het om in therapie te zijn?
Een vraag die ik heel vaak krijg is onder andere hoe het is om therapie te hebben. Het antwoord wat ik geef op deze vraag is heel erg wisselend en ligt er aan op welk moment je het vraagt. Vlak voor ik mijn gesprek heb, kijk ik er erg tegenop. Op dat moment vraag ik me dan af waarom ik het doe en heb ik er helemaal geen zin in. Telkens is het weer een struggle en bedenk ik honderd smoesjes in mijn hoofd om niet te gaan. Helaas, maar misschien ook gelukkig heb ik een hekel (angst) om te telefoneren en weerhoud dat me er van om daadwerkelijk af te zeggen. Eenmaal op gesprek valt het allemaal reuze mee en na het gesprek ben ik altijd wel weer blij dat ik ben geweest. In het begin deed het me niet zo veel, tot dat we het een wekelijks iets maakte. Hier en daar zijn we ook wat meer aan het ingaan op mindfullness en ‘het hier en nu’. Dit is denk ik wat ik erg nodig heb en ik merk dat de gesprekken echt iets doen. Nog bijna elk gesprek komen de welbekende opgehouden tranen er uit en dit lucht toch wel erg op.
Aan de antidepressiva
Niemand verwacht in zijn of haar leven ooit aan de antidepressiva te moeten. Zelf was ik voor mijn twintigste een totaal ander persoon, maar vanaf mijn twintigste merkte ik dat mijn ‘levenslust’ minder werd. Ik was liever alleen en lekker thuis dan dat ik weg ging met vrienden. Achteraf had ik natuurlijk op dat moment al moeten ingrijpen, maar dit heeft mij vijf jaar gekost voor ik dat deed. Ik denk dat ik één van de weinige personen ben die opgelucht was dat ik aan de antidepressiva mocht/moest. Het was helemaal mijn eigen keuze en het werd mij alleen maar aanbevolen. Omdat ik zo diep in de knoop zat met mijn gevoelens en er helemaal klaar mee was leek mij dit een goede oplossing. Als je jezelf niet meer herkend en helemaal niet meer wilt, is dat echt niet leuk. Het moment dat je denkt ‘als ik er niet meer was, vind ik dat helemaal niet erg’ is niet iets wat je graag wilt.
Hoe is het gebruik van antidepressiva na vier maanden?
Gemiddeld duurt het ongeveer 4 tot 6 weken voordat je iets gaat merken van de medicatie. Ik werd al gewaarschuwd dat bestaande symptomen sterker kunnen worden en je zelfs nog iets meer down word dan dat je al was. De eerste zes weken gingen voorbij en ik had niet echt het idee dat ik verandering merkte. Misschien hoopte ik ook wel te snel op een soort wonder, maar dat wondertje kwam niet. In overleg ben ik toen 5mg omhoog gegaan en de eerste drie weken waren best heftig. Ik voelde me compleet leeg, gevoelloos en een zombie. Het kleine beetje energie die ik de weken daarvoor had opgebouwd, was totaal verdwenen. Daar waar ik niks merkte van mijn vorige dosis, was dit best een klap. Waarom zou je medicatie willen waarvan je alleen maar erger naar beneden gaat? Ik besloot wel de beruchte eerste zes weken af te maken en daar ben ik erg blij mee. Op dit moment voel ik veel minder angsten en ben ik niet constant meer gespannen. Daar waar ik me voorheen constant 24/7 klote voelde, werd het nu steeds iets minder. Ik ga eindelijk de juiste kant op en hier en daar krijg ik weer een glimp van mijn betere versie.
Alle (voor)oordelen van antidepressiva
Omdat ik het fijn vind dat ik mijn updates eerlijk houd, heb ik ook geen moment getwijfeld om te vermelden dat ik antidepressiva ga gebruiken. De mailtjes en reacties die binnenvlogen op mijn video over dat ik het niet moet doen, zijn niet te tellen. Overal om me heen werd ik gewaarschuwd. Iedereen is zich er van bewust dat het een heftige medicatie is, maar om het dan gelijk troep te noemen gaat wel heel ver. Ik snap dat mensen vooral bezorgd waren, maar mijn besluit stond vast. Ja, in het begin was het ontzettend heftig en begreep ik waarom mensen over deze medicatie twijfels hebben. Nu kijk ik er heel anders tegen aan. De medicatie helpt mij om mijn emoties meer op één lijn te krijgen en me niet constant meer kut te voelen. Wanneer ik ga afbouwen is nog niet bekend en daar wil ik me nu ook nog niet druk over maken.
Heb ik iets geleerd van mijn situatie?
Oh, je wilt niet weten wat ik allemaal geleerd heb tijdens deze maanden. Er zijn bepaalde dingen waar ik een apart artikel van wil maken, omdat ik denk dat andere hier ook heel veel aan kunnen hebben. Één van deze dingen is dat ik steeds meer kies voor mezelf. Ik pik lang niet alles meer en dat deed ik voorheen wel. Hier komt later nog iets meer over, aangezien ik hier heel erg trots op ben. Dat ik een angststoornis heb weten de meeste ook wel en ook op dit gebied maak ik vorderingen. IK ben nu degene die op zaterdag aan mijn vriend vraagt of we de stad in gaan voor een koffie. De deur durf ik nu -niet altijd- open te doen zonder perse te kijken. Als ik de welbekende witte bestelbus niet zag en ik verwachte ook niemand, dan durfde ik simpelweg niet open te doen. Het is zo iets kleins, maar het moment dat ik opendeed zonder te kijken was voor mij heel bijzonder.
”Stars can’t shine without darkness”
Volgens mij is dit tot nu toe mijn meest positieve update die ik gedeeld heb van dit alles. Nu is het niet zo dat ik ben waar ik wil zijn want ik heb nog een hele lange weg te gaan. Toch zie ik het nu allemaal iets positiever in en vind ik het zo fijn dat ik ook weer zelf initiatieven neem. Het zijn er nog niet veel, maar de kleintjes zijn er. Dit zijn een paar vragen die ik de laatste tijd erg vaak kreeg en een update zoals deze lijkt me dan het beste. Als je verder nog vragen hebt mag dat natuurlijk altijd.
Liefs,
Rebecca
Ik vind het vooral heel knap en goed om te lezen dat je niet alles meer van anderen pikt, en dat je dus ook voor jezelf opkomt. You go girl! En ik vind het nog steeds super dat je het zo openbaar zet, ook omdat je anderen hiermee kan en wil helpen. Je bent een lieverd!
Auteur
Ah dankjewel! Lief om te horen hihi. Het heeft best lang geduurd voordat ik het kon, maar langzaamaan leer ik het!
Exact dit! Knap, lieve Rebecca.
Heel fijn te lezen dat er weer wat voordering in zit en dat je dat zelf merkt. Het lijkt me heel heftig om aan de antidepressiva te zitten maar een vooroordeel zou ik nooit hebben. Goed dat je nu meer voor jezelf kiest dat is heel belangrijk in deze harde wereld. Kop op en met kleine stapjes vooruit
Auteur
Het is ook zeker heftig en niet iets wat je ziet aankomen in je leven. Toch merk ik duidelijk verschil en schaam me er niet eens meer voor. Dankjewel voor je lieve reactie!
Wat ontzettend bijzonder dat je ons zo meeneemt in je vorderingen meis. Daar moet je ook wel lef voor hebben. Ik vind het ook erg knap dat je zoveel stappen zet en jezelf steeds wat beter voelt. Ik ben erg benieuwd naar je andere artikelen. <3 Heel veel sterkte. xx
Auteur
Dankjewel! Ik vind veel steun in het typen van deze artikelen en ik hoop dat meerdere mensen hier iets aan hebben. Hierdoor maakt het ‘t voor mij makkelijker om er zo eerlijk over te zijn.
Wat ontzettend fijn dat je merkt dat je langzaam vooruit gaat! De eerste stap zette je al toen je voor jezelf koos en besloot wél antidepressiva te gaan gebruiken ondanks de meningen van anderen. Je mag heel trots zijn op de kleine beetjes vooruitgang <3 Alle kleine beetjes helpen!
Auteur
Dat klopt helemaal! Zo moet ik het ook eigenlijk bekijken maar dat doe ik dan weer niet. Ergens kan ik wel zeggen dat ik trots ben ja hihi
Wat een topper ben je. Onwijs knap ook dat je er zo open over bent en dit met ons deelt. Fijn dat het nu allemaal wat lekkerder begint te lopen. Hopelijk komt je een hele tijd tegemoet!
Ik blijf het knap vinden dat je hier zo open over bent! Vind het knap dat je zo hard werkt om door deze zware periode heen te komen en ik ben blij dat alles wat beter gaat nu.
Blij te lezen dat het beter met je gaat. En vooral heel knap dat je je iets niets meer van anderen pikt en je zelf een weloverwogen keuze hebt gemaakt om wél antidepressiva te gebruiken. Ivm werk lees en schrijf ik er ook best veel over en in die artikelen gaan experts ook van het ene uiterste in het andere, maar het is natuurlijk niet zonder reden dat antidepressiva nog steeds wordt voorgeschreven (lijkt mij dan).
Ah wat fijn om te lezen dat je wel verbetering merkt en kleine stapjes voorwaarts maakt, op welk gebied dan ook! Ik vind het zo knap hoe jij er zo openhartig over kan schrijven, je beschrijft het ook allemaal heel duidelijk. Wat goed is, omdat veel mensen zich er waarschijnlijk weinig bij kunnen voorstellen hoe dit voor jou moet voelen (waaronder ikzelf). Ik hoop dat het steeds een beetje beter gaat. Knuffel! <3
Wauw Rebecca, heb net je filmpje gekeken! Ben blij om te lezen dat het nu wat beter gaat. Zelf slik ik ook AD en herken heel erg wat je beschrijft. Dat mensen zeggen jaloers te zijn dat je veel thuiszit, terwijl je daar zelf helemaal niet voor kiest. De eerste weken zijn inderdaad het ergst, daarna kickt het in en merk je langzamerhand de positieve bijwerkingen 🙂 Ik slik het nu een paar jaar en ben bezig met afbouwen. Niks aantrekken van de negatieve reacties!
Auteur
Ah ja die heb ik ook gehoord. Als het keihard regent of iets dat ze dan een opmerking geven van ‘ach jij hebt daar geen last van, jij zit lekker thuis’ dat is heel frustrerend. Ben heel benieuwd hoe het afbouwen gaat bij jou!
Mooi om dit te lezen, ik vind het zo stoer dat je hier zo open over bent!
Knap en moedig dat je dit met ons deelt. Fijn dat je al iets positiever bent en hopelijk zet deze lijn zich voort. 🙂 Sterkte en succes! You can do this!
Goed dat je niet alles meer pikt, ik denk dat dat zeker ook helpt. Dat geeft je meer het gevoel dat je zelf de touwtjes in handen hebt en dat is belangrijk.
Mooi dat je je ervaringen deelt, ik denk zeker dat er veel mensen hier wat aan hebben!
Auteur
Dat klopt, het moment dat ik het voor het eerst écht deed was zo een fijn moment. Moest er bijna van huilen zo trots was ik hahah
Ik snap je gevoel helemaal! Ik zat een paar jaar geleden ook al jaren erg in de knoop met mezelf en was heel erg blij toen ik antidepressiva mocht slikken, als je je zo kut voelt is het alleen maar een zegening dat er iets is wat je misschien kan helpen. De eerste weken waren voor mij ook heftig, ik voelde me toen heel rot maar al snel daarna is het verbeterd. De erge dips waren weg en alles werd weer wat gelijkmatiger. Gelukkig merk ik verder niks van bijwerkingen. Knap dat je er zo over durft te schrijven, op een of andere manier durf ik dat nog niet zo goed. Mede door het taboe wat erop rust denk ik. Ben wel benieuwd welke antidepressiva je slikt? Liefs X
Wat mooi dat je hier zo open over schrijft, zullen een hoop mensen iets aan hebben denk ik. Zelf ben ik ook geen voorstander van de medicijnen, maar dat komt meer omdat ik de negatieve werking er vooral van heb gezien bij familie. Fijn dat het jou nu helpt en je steeds weer een stapje verder komt bij jezelf 🙂
Zo knap dat je hier zo open over bent. Iemand die heel dicht bij mij staat slikt dit ook. Nu al ongeveer een jaar. Vorig jaar is het bij haar helemaal misgegaan met een zelfmoodpoging tot gevolg. Zij is in therapie gegaan en is daarnaast ook antidepressiva gaan slikken. Precies dat wij jij zegt had zij ook. Ze zei dat ze het heel erg vond dat ze bijvoorbeeld om bepaalde dingen niet meer hoefde te halen (stom voorbeeld, een zielige film). Normaal moest ze om kleine dingetjes huilen maar ineens niet meer. Op dat moment slikte zij ook best een hoog mg en is zij gaan halveren. Nu is het gelukkig een heel stuk beter en heeft ze wel emoties maar die zijn veel minder sterk dan eerst. Zij kan nu niet meer zonder wat natuurlijk heel erg is maar wel een hele fijne oplossing. Nogmaals, heel knap van je dat je dit schrijft. Ik hoop dat het bij jou net zo goed zal helpen <3
Fijn dat het de goede kant opgaat!! En super dat je dit ook deelt.
Ga zo door, en idd JIJ EERST!!
Het kan inderdaad helpen (heb ik zelf ondervonden).
De keerzijde bij mij was wel dat ik kilo’s bijkwam en daar werd ik dan weer niet gelukkig mee natuurlijk 🙁
Ondertussen ben ik al lange tijd gestopt met die medicatie (ongeveer een jaar genomen) en heb toch wat kilo’s terug kwijtgespeeld.
Maar mij gelukkig voelen: dat doe ik nog steeds niet echt.
Op het slikken van antidepressiva ligt nogal een taboe. Ik vind het mooi dat jij hier wel over schrijft! Ik slik zelf sinds 6 weken een antidepressiva (paroxetine). Ik heb nu al ongeveer 6jaar last van angst- en paniekaanvallen en heb ook zelf besloten om medicatie te gaan gebruiken. Ik merk zelf nog niet hele grote verschillen, maar ik hou hoop. Elk stapje vooruit is er één. Dat zal jij waarschijnlijk ook wel herkennen. Gelukkig zie je het nu al iets positiever in!! You go girl!
Wat knap dat je hier zo openlijk over schrijft. Het moet heel moeilijk voor je zijn geweest. Fijn om te horen dat het stapje voor stapje al wat beter met je gaat! Nog heel veel succes met je therapie! Hopelijk ben je snel weer de oude.
Ik vind het ontzettend knap hoe je tegen je problemen vecht en echt stapjes weet te zetten. Ook al lijkt een stap misschien klein, voor jou kan het iets heel groots zijn en op elke stap mag je ontzettend trots zijn. Mijn eigen ervaring is ook dat soms de meest nare periodes uiteindelijk het meest leerzaam zijn. Het is superkut om zo’n rottijd mee te maken en om soms hard te moeten knokken om een dag goed door te komen, maar uiteindelijk kom je er na al dat vechten echt veel sterker uit en leer je er heel veel van waar je de rest van je leven iets aan hebt.
Wat betreft de antidepressiva, het belangrijkste is dat je er zelf achter staat en doet wat voor jou goed voelt. Soms is een situatie zonder medicijnen ook gewoon zo onhoudbaar dat de bijwerkingen niet eens het ergste zijn.
Anyway, heel veel respect voor jou! Veel sterkte met alles en wees trots op jezelf! ♥
Wat goed dat je hier zo open over bent en fijn om te horen dat het met kleine stapjes beter gaat. X
Weer mooi verteld lieverd! Zelf heb ik een aantal maanden AD gehad en vond het echt vreselijk! Ik ben er zelf halsoverkop meegestopt was het zo zat. Ik zat niet lekker in mijn vel door alles en kwam door die troep nog meer aan. Nu voel ik me stukken beter! Ik hoop dat jij jezelf kunt zijn en echt kan gaan genieten! <3
Goed dat je voor jezelf opkomt, ik heb dat ook echt jaren moeten leren, het is niet niks. Ik zou geen vooroordeel hebben over antidepressiva want iemand bij ons thuis heeft het ook een hele tijd gehad.
Wat fijn om te lezen dat het de scherpe kantjes eraf haalt. Ik snap best die reacties waarin mensen de negatieve kanten benadrukken want ik vind het ook altijd wat eng. Fijn dus juist dat jij ook de andere kant beschrijft, denk dat veel mensen daar wat aan hebben! Blijft lastig, dus take care xx
Wat knap dat je hier ook over schrijft rebecca! Mooi dat je steeds wat vooruit gaat 🙂
Echt heel knap dat je hier over schrijft en ook zo open bent. Een aantal jaar geleden heb ik ook aan de antidepressiva gezeten, geen zware, maar iets wat mij net een steuntje in de rug zou geven om me beter te voelen. Dat hielp enorm, maar ik kwam er ook erg van aan. Toen ik eraan zat (tot nu) ben ik zo’n 10 tot 15 kilo aangekomen en dat gaat er natuurlijk heel lastig af. Op een gegeven moment was ik klaar met die pillen en stopte ik van de een op andere dag. Iets wat absoluut niet wordt aangeraden maar dat vond ik dom en snapte ik niet. Nou, daarna wel. Ik had alleen maar nachtmerries, aan de lopende band en werd badend in het zweet wakker. Gelukkig nu al jaren niet meer hoeven te gebruiken. Mijn emoties werden ook erg afgevlakt daardoor. Maar ik snap zeker dat het je helpt!
Goed om te lezen dat je het al iets positiever ziet! En dat je opziet tegen de gesprekken is ook niet gek, omdat je toch elke keer weer met je zelf geconfronteerd gaat worden. Doe dingen waar jij je goed bij voelt, ik geloof dat je echt beter zal worden en leert omgaan met alles!
Hi Rebecca,
Ik vind je openheid hierover geweldig…er ligt zo’n taboe op dat echt helemaal nergens op slaat. Ik denk dat over 100 jaar dit er gewoon bij hoort. De een heeft suikerziekte, de ander astma en de ander heeft een depressie. Hersenen maken net zo goed onderdeel uit van je lichaam. Zet ‘m op en ik ben blij dat je af en toe een glimp ziet van je ‘oude’ zelf! Dikke knuffel!